Ik mag graag een worstje bij het avondeten eten, in het bijzonder de verse parmezaan & peterselie worstjes van Brandt&Levie. Niet de goedkoopste worstjes die er zijn, maar qua ingrediënten heb ik meer vertrouwen in B&L dan in de worstjes van de grootgrutter.
Het liefst heb ik helemaal geen ‘rare’ ingrediënten in mijn worst en dus is mijn devies “ik maak het zelf wel”.
Daarom is mijn nieuwste aanwinst de vleesmolen accessoire voor mijn Titanium Chef Baker. Én om goed beslagen ten ijs te komen heb ik ook de Worstbijbel aangeschaft.
Inmiddels heb ik al wel gelezen dat ik -zeker in geval van gedroogde worst- niet om het gebruik van nitrietzout heen kan, maar in een verse worst kan je het eventueel weglaten. Waarschijnlijk is de kleur dan minder appetijtelijk maar daar kan ik wel doorheen kijken.
Met een boodschappenlijstje voor drie verschillende worstjes ben ik naar de ambachtelijke (zelf slachtende) slager gegaan, wat een leuke ervaring was omdat de slager meteen ‘aan’ ging en mij overlaadde met tips, en de mededeling dat als ik vragen zou hebben ik welkom ben voor verder advies.
Ik kon het overigens niet laten om ook twee soorten van zijn zelf gedraaide worstjes mee te nemen, en die waren ver-ruk-ke-lijk!
Vandaag heb ik de voorbereidingen getroffen: vlees en vet in stukken snijden en gezouten weggezet in de koelkast, want wat me al wel duidelijk is, is dat je zo koud mogelijk moet werken. Anders kan je worstmolen verstopt raken met warm geworden vet. En dat wil je niet, want dat schijnt het eindproduct nadelig te beïnvloeden.
Dat gezouten wegzetten heeft ook zijn redenen die je allemaal in de Worstbijbel kan lezen.
Dat maakt dat je niet ’s middags kan beslissen dat je dezelfde avond nog een eigen gedraaid worstje kan eten, plannen en geduld hebben dus.
De worstjes die ik wil maken zijn:
– Cajun boudin: een worstje met kip, kippenlever en rijst, gehuld in pittige cajun kruiden,
– käsekrainer: met o.a. runder riblap, varkensvet (kinnebak) en Emmentaler kaas omdat ik dol ben op kaas in mijn worst én ooit zo’n heerlijke bratwurst gegeten heb in Wenen,
– én salsiccia condita: een Italiaanse worst met varkensschouder, Parmezaanse kaas, tomatenblokjes, andijvie (ja, je leest het goed), venkelzaad en witte wijn
En nu maar weer verder lezen en hopen dat de tijd snel gaat, want morgen mag ik de worstjes draaien. Mijn voorgevoel zegt dat dat nog wel eens hilarisch kan worden.
